Trump is best een redelijke man

Recent voltooide de president van de VS zijn eerste buitenlandse reis. Het was een groot succes. Het Reformatorisch Dagblad, normaal overwegend negatief over Trump, verraste met een paar positief getoonzette berichten. Dat mag in de krant, volgens mij. Zelfs de NOS, die graag en kwistig strooit met alarmerende artikelen over Trump, brak voor heel even met die gewoonte en wist zuinigjes te melden dat Trump deze reis “zonder kleerscheuren had overleefd.”

De Klaagmuur moet trouwens wel een hoogtepunt zijn geweest voor Trump. “The Donald” heeft iets met muren. Het is bovendien niet onbekend dat Trump graag jeremiades aanheft, met name over de oneerlijke behandeling door de media. En hij is een vriend van Israël. Al deze ingrediënten kwamen prachtig samen in het bezoek aan de Klaagmuur. De website Speld.nl, voor “betrouwbaar” nieuws, wijdde er een interessant artikel aan. Een opvallend aspect van Trumps bezoek aan de Klaagmuur was overigens dat geen enkele voorganger van hem ooit de Klaagmuur bezocht. Zelfs Obama niet, de man die het zingen van Amazing Grace uitstekend bleek te kunnen combineren met het legaliseren van het homohuwelijk, twee totaal verschillende dingen op één dag. Obama kon zijn stekelige houding tegenover Israël echter niet combineren met een bezoek aan de Klaagmuur.

De verschillen tussen Trump en Obama blijven fascineren. Een opvallend verschil zit in hun houding tegenover christelijke normen en waarden. Obama voerde antichristelijke wetten door. Trump vaart een andere koers, met bijvoorbeeld soepelere wetgeving voor predikanten en financiële beperkingen op het gebied van abortus.  Een ander verschil laat zich zien in hun optreden. Toen Assad wapens inzette tegen zijn eigen bevolking, zei Obama iets over een rode lijn. Hij moest het eens wagen om chemische wapens te gebruiken. Dat leek heldere taal, maar het bleek een cynische grap te zijn toen het erop aankwam. Tot op de dag van vandaag is het niet duidelijk voor de Syrische bevolking waar die bescherming van Obama nu precies bleef.  Bij Trump ging het net even anders. Toen Assad zijn eigen bevolking weer de dood injoeg met chemische wapens, greep Trump hard in. Een groot aantal vliegtuigen van Assad kregen een onvrijwillig voltooid leven. Waar Obama faalde, toonde Trump moreel en praktisch leiderschap.

De houding van Trump tegenover Israël verschilt uiteraard ook sterk van de houding van Obama. Obama was vooral kritisch, en deed geen moeite om een relatie op te bouwen met de leiders van Israël. Trump toont zich echter een vriend van Israël en de Joden. Zijn familiaire banden met Joden zullen daarbij een rol spelen. Maar het idee dat Trump een soort nieuwe Hitler zou zijn is in dit licht belachelijk.

De laatste zet van Trump was zijn opzegging van het Klimaatverdrag. Een gehuil van woede steeg op over de hele wereld. Elsevier berichtte echter dat volgens wetenschappers het Klimaatverdrag zou zorgen voor een afkoeling van 0,05 graden Celsius afkoeling in 2100. Afgerond is dat ongeveer nul. Het lijkt wat overdreven om daar duizenden miljarden aan te spenderen. Temeer wanneer je bedenkt dat je voor dat geld ook bijvoorbeeld de wereldhonger kunt uitbannen. Misschien is Trump wel gewoon een redelijk alternatief, zeker voor christenen.