Ik heb de vraag gekregen of ik een column zou willen schrijven. En als ik eerlijk ben had ik deze column al 2,5 week geleden moeten aanleveren, maar ik heb gewoon geen inspiratie waarover ik het zou moeten doen. Ik weet dat er tientallen onderwerpen zijn waarover ik het zou kunnen hebben.
Ik kan wat schrijven over wat er allemaal in Den Haag gebeurt en wat ik daarvan vind. Dan kan ik het gaan hebben over bepaalde personen of juist over de inhoud gaan praten, zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen tijdens de formatie. Ik kan het gaan hebben over de regionale politiek, over wat er allemaal in de provincie gebeurt. Maar ja, daar is nu ook niet zo heel veel over te melden. Ik kan het dan nog gaan hebben over iets plaatselijks of over een maatschappelijk onderwerp. Toch weet ik dan nog niet goed waar deze column over moet gaan, op een manier dat jij er als lezer er ook nog wat aan hebt. Ik heb nagedacht over het schrijven over de regels rondom het coronavirus, en dan met name het toegangsbewijs. Ik ben hier namelijk vreselijk fel op tegen en vind het veel en veel te ver gaan, ook al heeft het niet zo heel veel impact op mij omdat ik bijna een herstelbewijs heb. Ja, eigenlijk wordt hier al zo veel over geschreven en worden we overspoelt met mensen die er voor of tegen zijn en hun mening met iedereen delen. Tja, uiteindelijk is een column wel bedoelt om je mening te geven over iets of in ieder geval je lezers wel iets van een boodschap mee te geven.
Ik heb nu al bijna 300 woorden verspilt aan een onzinverhaal, daarom ga ik het toch hebben over de coronacrisis. En dan niet over de regels, of misschien wel een beetje, omdat het gaat over de quarantaine. Op het moment zit ik namelijk in quarantaine omdat ik besmet ben geraakt met het coronavirus. En nu merk ik hoeveel impact het heeft op een gezin om echt volledig in quarantaine te zitten. In de voorafgaande lockdowns zaten we natuurlijk wel thuis maar dit is toch wel heel anders: je kan niet naar de supermarkt of mensen ontmoeten en eigenlijk geeft een rondje lopen door de wijk al een beetje een onbehagelijk gevoel. En dat is wel iets wat ik meeneem als ik weer uit quarantaine ben: dat je best iets meer mag omkijken naar mensen die in quarantaine zitten. Ze zijn namelijk zo afhankelijk van andere mensen voor de boodschappen en al de andere dingen die je moet doen buiten de deur. Dus voor deze mensen zou ik best een keer wat mogen doen: gewoon een keer de boodschappen doen bijvoorbeeld of in ieder geval laten merken dat je aan hen denkt.